ՀՀ ՊՆ Կենտրոնական կլինիկական զինվորական հոսպիտալն այս օրերին գերծանրաբեռնված է աշխատում: Ինչպես բժիշկներն են նշում, իրենց համար պատերազմը դեռ չի ավարտվել, իրենք պայքարում են յուրաքանչյուր վիրավորի համար: Ինչպես և սպասվում էր, հոսպիտալի միջանցքները մարդաշատ էին՝ բժիշկներ, վիրավորներ, նրանց հարազատներ: Մոտենում եմ բուժքույրերից մեկին՝ խնդրելով կազմակերպել զրույց վիրավորների հետ և ճշտել, թե արդյոք նրանք ցանկանում են խոսել: Բուժքույրը շտապում է տեղեկացնել, որ տղաները պատերազմի հետևանքով ծանր հոգեբանական շրջան են անցել և իրենց հետ շփումը յուրահատուկ, զգուշավոր մոտեցում է պահանջում: Յուրահատուկ ու զգուշավոր մոտեցումը մտքումս վերլուծելով՝ թակում եմ հիվանդասենյակի դուռը: Ներսում արցախյան վերջին պատերազմում վիրավորված զինվորներն են, որոնք ապաքինման փուլում են: Նրանք ժպիտը դեմքներին ներս են հրավիրում: Լուսանկարչի հետ զգուշավոր ներս ենք մտնում՝ փորձելով ըմբռնել իրավիճակը: Մեկ րոպե էլ չանցած` լարված մթնոլորտը կոտրվեց, տղաները, մեկը մյուսին հերթ չտալով, կատակներով ու ծիծաղով լցրեցին հիվանդասենյակը: Մտածում ես՝ որտեղից այսքան ուժ այս տղաներին: Մթնոլորտն այնպիսին էր, որ մենք էլ ներգրավվեցինք իրենց հումորներում ու մի պահ մոռացել էինք, թե ինչի համար էինք հավաքվել:
Հերթը հասավ հարցազրույցին: Իհարկե, խոսել ցանկանալ քչերը գտնվեցին, հիմնականում մատնացույց էին անում մեկը մյուսին՝ համեստորեն լռելով իրենց հերոսությունների ու սխրագործությունների մասին: Մարտական գործողություններում Ջաբրայիլում ծառայած Նորիկ Տոնոյանը նկատում է, որ հումորը եղել է նաև ռազմական գործողությունների ժամանակ:
Ամբողջական նյութը՝ սկզբնաղբյուր կայքում: