Սերգեյ Լավրովի հոդվածը «Разведчик» հասարակական-քաղաքական ամսագրի համար․ նա կիսվել է իր գնահատականներով համաշխարհային բեմում տիրող իրավիճակի և Ռուսաստանի արտաքին քաղաքականության առաջնահերթությունների վերաբերյալ:
Մենք ապրում ենք իրապես պատմական ծավալներով աշխարհաքաղաքական փոփոխությունների ժամանակաշրջանում: Ինչպես նշել է նախագահ Վլադիմիր Պուտինը, «հանգույցների փոփոխությունը ցավոտ գործընթաց է, բայց բնական և անխուսափելի։ Մեր աչքի առաջ ձևավորվում է ապագա աշխարհակարգը»։
Բազմիցս առիթ է եղել ասելու, որ ժամանակակից միջազգային զարգացման հիմնական միտումը բազմաբևեռության ամրապնդումն է։ Համաշխարհային նոր կենտրոնները Եվրասիայում, Ասիա-Խաղաղօվկիանոսյան տարածաշրջանում, Մերձավոր Արևելքում, Աֆրիկայում, Լատինական Ամերիկայում տպավորիչ հաջողությունների են հասնում տարբեր ոլորտներում՝ հենվելով անկախության, պետական ինքնիշխանության և մշակութային ու քաղաքակրթական ինքնության վրա: Առաջնորդվելով առաջին հերթին իրենց հիմնարար ազգային շահերով՝ նրանք վարում են անկախ արտաքին քաղաքականություն։ Այսպիսով, դրանք օբյեկտիվորեն նպաստում են նոր, ավելի կայուն, արդար, ժողովրդավարական, բազմակենտրոն աշխարհակարգի ձևավորմանը, որն արտացոլում է ժողովուրդների՝ սեփական ճակատագիրը որոշելու բնական, անօտարելի իրավունքը, ներքաղաքական և սոցիալ-տնտեսական զարգացման մոդելները։
Այս ճշմարտությունը, ի դեպ, սկսում են ճանաչել, թեկուզ «ատամների արանքով», որոշ քաղաքական գործիչներ Արևմուտքում։ Օրինակ, Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնը բազմիցս խոսել է միջազգային հարցերում արևմտյան հեգեմոնիայի ավարտի մասին (սակայն դա եղել է նախքան նրա կանգնելը Վաշինգտոնի կողմից ստեղծված ուկրաինամետ հակառուսական կոալիցիայի «դրոշի տակ»): Այլ բան է, որ ճիշտ եզրակացությունները չեն վերածվում գործողությունների, միջազգային իրավունքի և հավասար ու անբաժանելի անվտանգության սկզբունքների վրա արտաքին քաղաքականության փիլիսոփայության վերակառուցման։ Ընդհակառակը, ԱՄՆ-ի գլխավորած «կոլեկտիվ Արեւմուտքն» իր ողջ ուժով փորձում է վերակենդանացնել հնացած միաբեւեռ մոդելը։ Ստիպել աշխարհին ապրել հորինված արևմտակենտրոն «կանոնների վրա հիմնված կարգի» համաձայն։ Իսկ նրանք, ովքեր համաձայն չեն այս կանոններին, որոնք, առավել եւս, ոչ ոք ոչ մի տեղ չի տեսել, ձգտում են նրանց պատժել։
Մենք երբեք պատրանքներ չենք ունեցել, թե ում հետ գործ ունենք։ Նրանք քաջ գիտակցում էին, որ Սառը պատերազմի ավարտից հետո Վաշինգտոնը և նրա ՆԱՏՕ-ի արբանյակները ուղի են դրել տոտալ հեգեմոնիայի հասնելու, սեփական զարգացման խնդիրները ուրիշի հաշվին լուծելու համար։ Եվրատլանտյան երկրներում նման էգոիստական գծի անբաժանելի մասն էր ՆԱՏՕ-ի ագրեսիվ ընդլայնումը դեպի Արևելք՝ չնայած խորհրդային ղեկավարությանը տրված քաղաքական խոստումներին՝ չընդլայնել դաշինքը, ինչպես նաև ԵԱՀԿ-ի ամենաբարձր մակարդակով ստանձնած պարտավորություններին՝ չամրապնդել սեփական անվտանգությունը ուրիշների անվտանգության հաշվին։
ԵԱՀԿ և Ռուսաստան-ՆԱՏՕ գագաթնաժողովների բազմաթիվ որոշումներն այն մասին, որ ոչ մի պետության կամ կազմակերպության չի կարող վերապահվել տարածաշրջանում խաղաղության և կայունության պահպանման առաջնային պատասխանատվությունը կամ դրա որևէ մաս դիտարկել որպես իր ազդեցության ոլորտ, խախտված են։ Այս տարիների ընթացքում ՆԱՏՕ-ն գործել է ճիշտ հակառակ կերպ։
Տասնամյակներ շարունակ Արևմուտքը նպատակաուղղված աշխատել է հետխորհրդային տարածքի աշխարհաքաղաքական «զարգացման», ռուսական սահմանների երկայնքով «անկայունության կամարի» ձևավորման վրա։ Հայտնի է, որ ԱՄՆ-ը և ՆԱՏՕ-ի երկրները մշտապես դիտարկել են Ուկրաինան որպես հակառուսական գործիքներից մեկը։ Այս հարևան պետությունը վերջնականապես «հակառուսական» դարձնելու համար արևմտյան քաղտեխնոլոգները սադրեցին և ապա աջակցեցին հակասահմանադրական հեղաշրջում Կիևում 2014 թվականի փետրվարին, որը կազմակերպվել էր ի հեճուկս Գերմանիայի, Լեհաստանի և Ֆրանսիայի երաշխիքների՝ իշխանությունների եւ ընդդիմության միջեւ հակամարտության խաղաղ քաղաքական կարգավորման մասին։
Ութ տարի շարունակ արևմուտքցիները ոչ միայն աչք են փակել Դոնբասի բնակիչների ցեղասպանության վրա, այլև ուղղակիորեն ներել են Կիևի վարչակարգի կողմից այդ տարածքների բռնի զավթման նախապատրաստությունները։ Հատկանշական են Ա.Մերկելի և Ֆ.Օլանդի վերջին խոստովանությունները։ Երկուսն էլ խոստովանեցին, որ Մինսկի «միջոցառումների փաթեթը» անհրաժեշտ էր միայն Կիևին թույլ տալու զարգացնել իր ռազմական ներուժը: Ավելի վաղ նման ցինիկ հայտարարություն էր արել փաստաթղթի մեկ այլ ներքոստորագրյալ՝ Պ.Ա.Պորոշենկոն։ Ի՞նչ է սա, եթե ոչ արևմտյան քաղաքական իսթեբլիշմենտի և նրա կողմից սնուցվող Կիևի ռեժիմի կեղծավորության վկայությունը։
Արևմտյան քաղաքական գործիչների իրական նպատակները ևս մեկ անգամ բացահայտվեցին, երբ Վաշինգտոնը և Բրյուսելը մերժեցին 2021 թվականի դեկտեմբերին Ռուսաստանի կողմից արևմտյան ուղղությամբ մեր երկրին անվտանգության երաշխիքներ տրամադրելու առաջարկները։
Ակնհայտ է, որ իրավիճակը Ուկրաինայում և նրա շուրջը լայնածավալ բախման դրսևորումներից մեկն է, որը կապված է արևմտյան պետությունների նեղ խմբի՝ համաշխարհային տիրապետություն ապահովելու և բազմաբևեռ ճարտարապետության ձևավորման օբյեկտիվ ընթացքը շրջելու փորձերի հետ։ Գործելով ամենավատ գաղութային ավանդույթներով՝ ամերիկացիներն ու նրանց հանցակիցները փորձում են աշխարհը բաժանել «ժողովրդավարության» և «ավտորիտար» ռեժիմների։ Իսկ եթե իրերն իրենց անուններով ես ասում, ապա՝ ընտրյալների, որոնք ինչ-որ «բացառիկություն» ունեն, իսկ մնացած բոլորը պարտավոր են գնալ «ոսկե միլիարդի» շահերին համահունչ։ Այս ցինիկ փիլիսոփայության էությունը եվրոպական դիվանագիտության ղեկավար Ջ.Բորելի բացահայտ ռասիստական հայտարարությունն էր, որ «Եվրոպան Եդեմի այգին է, իսկ մնացած աշխարհը՝ ջունգլիներ»։
Ամբողջական հոդվածը հղումով՝ https://mid.ru/ru/foreign_policy/news/1859498/։